Problem antysemityzmu w islamie
jest swego rodzaju tabu, gdyż w dobie narracji o ‘islamofobii’, mówienie o
nienawiści do innej grupy religijnej czy etnicznej wśród muzułmanów, nie jest
to coś, co pasowałoby do obrazu muzułmanów ciemiężonych przez islamofobię. Skąd
jednak w religii pokoju nienawiść do
Żydów, czy w ogóle do kogokolwiek? Na początku islamu Mahomet uważał Żydów za naturalną grupę docelową. Z
tego powodu zaadaptował kilka z żydowskich praktyk do islamu, jak niejedzenie
wieprzowiny, modlitwa w ciągu dnia, piątek specjalnym dniem modlitwy, czy
modlenie się nie w stronę Kaaby (Kibla), ale Jerozolimy (do 623 r.). Żydzi
jednak szydzili z jego religii, nie akceptowali jego nauk i uważali je za
herezję. Po tym, jak Mahomet został wygnany z Mekki, udał się do Medyny, którą
przemianował na Medina al-Nabi, czyli miasto proroka, gdzie Mahomet obiecał
wolność religijną dla wszystkich. Z czasem Mahomet czuł narastającą frustrację,
gdyż Żydzi nie garnęli się do islamu, co przyczyniło się do jego wrogości wobec
narodu wybranego. W latach 623-627 Mahomet zniewolił, wygnał i wymordował Żydów
z Medyny. I paradoksalnie, to właśnie z ręki Żydówki został zamordowany.
